... Düşün(ce) ...

Yaklaşık 1 aya yakın süredir köydeyim uzun bir süreden sonra havası temiz, gürültüden uzak ve serin bir ortamda Ramazan Orucu’nu tutma fırsatını değerlendirmek istedim. Hani derler ya ne umarsın ne bulursun. Aslında umduğumla bulduklarım arasında çok fark yok ama beni şaşırtan bazı noktalar var. Çocuk olduğumuz dönemdeki Ramazan Ayı ile bugun Ramazan Ayına bakış açımız, onu değerledirme şeklimiz, Ramazan Ayı’nın çocukken verdiği his ile yetişkinken verdiği his tabiî ki farklı. Herkesin malumudurki çocukluk dönemindeki Ramazan bugüne değişilmez.   Beni şaşırtan bu değil hemen buradan bakmayın, asıl şaşırdığım nokta köyde çocuk yetiştirmeye ürün yetiştirmekten daha fazla değer verilmiyor olması. Neden diye merak edenler olduğunu biliyorum çünkü ben bile kendi kendime bu cümleyi kurduğumda merak ettim. Nasıl yani diye… Çiftçi tarlaya buğdayı, pancarı, sebzeyi eker, meyveyi diker geçen zaman içerisinde zaman zaman onun kontrolünü yapar. Mesela buğday eker, onun hertürlü bakımı...

Bir zamanların kaçış alanı olan imam-hatip liseleri toplumun dejenere olduğu, moda adı altında yozlaştığı Kuran ve Sünnet kültürünün neredeyse sözde kaldığı günümüz hayat alanında İmam- Hatiplilerin ve İmam-Hatip ruhluların eksikliği hatta yokluğu bütün çıplaklığı ile kendini göstermeye başladı. Geçmişten geleceğe şöyle bir fikir seyahati yaptığımızda sorumluluklarımızdan vazgeçip heva ve heveslerın girdabına her dalışımızın bizi çıkmaza sürüklediğini fark ederiz. Aslında her şey ayan beyandır, anlayana ve anlamak isteyene. Kur’an ve Sünnetten kopuş vardır yediğimiz her darbenın köşe başlarında. Rahmetle yad ettiğimiz geçmiş imam-hatip okulları ve onun her şeyinden feragat edecek kadar asil hocalarını bugun bulabılene aşk olsun diyecek kadar acınası durumdayız. Hatanın hepsini okullara ve onun günümüz şartlarında çırpınan kanadı kırık hocalarına yüklemek tabiî ki haksızlık olacaktır, kendimizede bir sorumluluk payı çıkarmak ve bu acı gercekten pay almak zorundayız, hatalarımızı ...