... Düşün(ce) ...

Herkesin mutlu olduğu bir hikâye...  Adını siz koyun yine de. Bir hikâye yazayım adını siz koyun, yağmurlu bir havada geçsin tek başına. Nazlı nazlı düşen, boynundan içeri girince hafif gülümsetip üşüten taneler olsun arkadaşı. Cinsiyetini de siz belirleyin. Bir sahil olsun yürüdüğü yer, bitmesin. Dalgaların kıyıya vuruşu rahatsız etsin. Her çıtırtı bir başka heyecan uyandırsın içinde, arkasından gelen ayak sesi bambaşka hayallere daldırsın. Bir hikâye yazayım adını siz koyun, bir adım ötesi hüzün... Eller kavuşmasın uzatıldığında tutulmak istenilen sevgilinin yüreğine. Özlem olsun, hasret olsun, yürek içinde yanan bir şûle olsun muhabbeti sevgilinin. Gece olsun. Karanlık, bir çığ gibi çöksün üstüne kahramanımızın yalnızlığında. Zor gelsin uzayıp giden Aralık geceleri ufkun balçığına saplanmışçasına doğmayan sıcacık yüzünü göstermeyen güneşin özlemiyle, yansın kavrulsun yüreği. Sabahına çıkarken en uzun gecenin gittikçe zifirileşen karanlığının kan çanağına dönmüş, akı kız...

Sosyal medyaya bakıyorum herkes Bangladeş'i, Dünyayı, Avrupa’yı kınıyor kendine toz konduran yine yok. Problemi kaynağında arayan yine yok. Kendini hesaba çeken yine yok. Müslümanlar açıkçası yine ortada yok. Suçlu başkası yine. Suç Asya'nın hamisi! Avrupa'nın, Amerika’nın. Şikâyetimiz onlara, isyanımız onlara, kınamamız onlara. Peki, bizi kim kınayacak. Peki, bizi kim uyandıracak. Peki, bize kim sorumluluklarımızı hatırlatacak. Suç sadece Bangladeş'in mi, Avrupa mı kurtarmalıydı Molla'yı, Amerika mı engel olmalıydı idama. Şikâyet mercii Neresi olmalıydı. Yine klasik Müslüman mantalitesi çalışmaya başladı hurra herkes meydanlara ve hurra herkes camilere, üç gün sonra balık hafızası her şey sütliman. Ne garip değil mi. Şikâyet ettiğimiz utan diye nutuk çektiğimiz merciler ise ne acayip; Yahudi Filistinliyi öldürüyor Avrupa seyrediyor, Fransa orta Afrika'da katliam yapıyor Avrupa seyrediyor, Amerika Afganistan'da, Irak'ta katliam yapıyor Avrupa sey...

Onlar yılmadılar hiçbir zaman, batıl davalarında canhıraş gayret ettiler yapmadıkları tek şey çektikleri ya da çektiklerini iddia ettikleri zulüm karşısında edebiyat yapmamaktı. Peki, ne yaptılar. Ne yapmadılar ki. Örgütlendiler her şeyden önce, susmadılar, haykırdılar ciğerlerindeki nefes tükenene dek. Nerede onlar adına bir oluşum, bir hareket var hep birlikte birken bin olup batıl da olsa dava arkadaşlarının yanında yer aldılar. Copsa cop, suysa su, plastik mermiyse plastik mermi, gaz bombası hatta kimi zaman kim vurdu olsa bile kurşun yediler hep birlikte. Susmadılar batıl davalarının peşinde... Onlar Tanrı’ya sığınmadılar, hemen zor görünce Tanrım sen bizim yerimize mücadele et demediler Yahudiler gibi, mücadele ettiler Luther gibi... Sonunda başardılar batıl da olsa Allah çalışana çalıştığının karşılığını vermeyi vaat ediyor çünkü. Asıl olan çalışmak, gayret, sebat etmekti. Bizler ah bizler, ne yaptık dersiniz. En başta sustuk, sonra ayrıştık. Şeyhlerimizi, cemaatleri...