... Düşün(ce) ...

Uzun süredir yazmıyorum. Sınavlar, çeşitli çalışmalar derken aylar öncesinden meltemle başlayıp 17 Aralık’ta fırtınaya dönüşen ve sonrasında kasırga gibi esen Türkiye gündemi. Biraz gözlem imkânı sunmadı değil herkese. Biraz geçmişe bakmak gerektiğini düşünüyorum. Memleketin nasıl bir evreden geçtiğini anlamak için. Ben suçu dış güçlere atmak istemiyorum “bizim çocuklara” kızmak bana daha dürüstçe geliyor. ‘Astılar, Zehirlediler, Seni Yedirtmeyiz’ gibi sloganik cümleler de kurmak doğrusu bana doğru gelmiyor. Çünkü bu millet radyonun başında sel gibi gözyaşı akıtıp ama kılını oynatmadı asılan, zehirlenen insanların hatta bir gece buz gibi bir havada karlara gömülü kalan hayallerin arkasından. Belki de bu süreci kurgulayan ve yöneten hatta bizatihi bu oyunda rol alan insanlar bu psikolojik zihin yapısını bildikleri için bunca çelişki ve karanlık noktalara rağmen böylesi cesurca! bir harekete girişti. Sonrası zaten malum. Bizim sevgilerimiz ve ilkelerimizin arkasında duruşlarımızd...

Doğa ne kadar affedici değil mi kendini donduran kışı sonra, hazanı, kavurup yakan yazı, sonra bütün aldatıcı ihtişamıyla baharı. Hepsiyle de mutlu olmayı başarabilmesine hayranım şu doğa denen yaratılmışın. Hepsiyle de kaynaşıp dost oluşuna. Ne hoş bir mesaj veriyor biz kavgacı ve gürültücü en ufak şeyde kazan kaldıran insanoğluna. Aynaya baktığında insan dökülen saçından nem alıp hayata küsüşü geliyor aklıma ve bir hazan mevsiminde solup sararan yemyeşil yapraklar, rengârenk çiçekler ve susup giden ya da dökülen gonca gülün yapraklarının arkasından ağıt yakan bülbüller. Ama yine de küsmüyorlar işte, yine de bir sonraki mevsim hiçbir şey olmamışçasına barışık ve hiçbir şey olmamışçasına huzurlu. Hazan vuruyor doğanın bütün rengârenkliğini, kiminin çiçeğini alıyor, kiminin yaprağını, kiminin de kendisini. Tıpkı ölümün insanın; ya yakınını, ya ondan bir parçasını, ya da kendini aldığı gibi. Bir beyaz bulut çöküyor üstüne de karabasan demiyor nedense onunla da mutlu, onunla d...