Doğaya Hayranlık, Yaratandan Ötürü

Doğa ne kadar affedici değil mi kendini donduran kışı sonra, hazanı, kavurup yakan yazı, sonra bütün aldatıcı ihtişamıyla baharı.

Hepsiyle de mutlu olmayı başarabilmesine hayranım şu doğa denen yaratılmışın.

Hepsiyle de kaynaşıp dost oluşuna.

Ne hoş bir mesaj veriyor biz kavgacı ve gürültücü en ufak şeyde kazan kaldıran insanoğluna. Aynaya baktığında insan dökülen saçından nem alıp hayata küsüşü geliyor aklıma ve bir hazan mevsiminde solup sararan yemyeşil yapraklar, rengârenk çiçekler ve susup giden ya da dökülen gonca gülün yapraklarının arkasından ağıt yakan bülbüller. Ama yine de küsmüyorlar işte, yine de bir sonraki mevsim hiçbir şey olmamışçasına barışık ve hiçbir şey olmamışçasına huzurlu.

Hazan vuruyor doğanın bütün rengârenkliğini, kiminin çiçeğini alıyor, kiminin yaprağını, kiminin de kendisini. Tıpkı ölümün insanın; ya yakınını, ya ondan bir parçasını, ya da kendini aldığı gibi. Bir beyaz bulut çöküyor üstüne de karabasan demiyor nedense onunla da mutlu, onunla da cilveli ve onunla da barışık. Kimi yerde çığ olup kartopu oynuyor kendince, kiminde donuyor ve donduruyor bütün bir mevcudatı serserice. Ama yine mutlu işte. Üstünden gelip geçen, kimseye küsmüyor.

Bize biri dokunsa velveleye verir ortalığı kaldırırız ayağa değil mi? O küsmüyor kendini yırtan insana, yutan dalgaya, tırmalayan kuşa ve delik deşik eden kurda. Hep ondan çalıyor ama ona neredeyse verdiğimiz hiçbir şey yok ne cömert bir yaratanı var ki eksiltmiyor insanın, hayvanın ve diğer hiçbir mahlûkatın rızkını yerine getiriveriyor bütün isyankârlığına rağmen her istediğini.

Hep derler ağzı yok dili yok, bazen de derler ya yerin kulağı var. Kulağı olan yerin dili de var aslında. Kendince bize, anlayabilsek keşke neler söylediğini ve neler öğütlediğini. Yüzyıllar boyunca kitaba sığmayan tecrübe ve gördüklerini bir çırpıda anlatıverse keşke. Durabilir miyiz üzerinde ve basabilir miyiz onun aziz hatırasına saygı nedeniyle tepesine tepesine?

İnsanoğlu işte yine anlamaz, dinlemez kendini bile tanımaz...