Çocuk olmak istedim bugün.


Hani çocuklar annelerinin şefkatini görmek için kirletirler üzerini ve temizletirler o kuş tüyü yumuşak, saba rüzgârından daha kucaklayıcı anne kalbine sığınarak. Sonra küser gider tam yemeğin ortasında görmek ister ki annesi ilgileniyor mu, ona yakınlığını gösteriyor mu? Koşar yağmurun altında, ıslanmak için değildir; şefkat şemsiyesinin altına gireyim diye.
Üzerini açar uyurken ki annem öpsün ve örtsün diye. Soğukta sıkı sıkıya üzeri giyinik olduğu halde üşüyorum der, donduğunu söyler hatta öyle ki ellerinde eldiven parmaklarını üfler; annem sarsın nazik bedenimi ve ellerinden şefkat eli tutsun diye...
Bugün çocuk olmak istedim:
Yağmurda yürüdüm, sonra kendi kendime üşüdüğümü söyledim, bir dükkânın önünden geçerken vitrine, raflara bakıp bir şeyler almak istedim, üzerimi kirlettim, küstüm, yemek yemedim, üzerimi açtım attım yorganı battaniyeyi, ellerimi üfledim, ama gelen yoktu, saran, soran, kucaklayan, bir buse konduran, şefkat elini uzatan yoktu. Yoktu işte ağladığım halde gönül mendilini uzatan, teskin eden, teselli eden, beni benden alıp uzaklarda gezdiren.

Anladım ki çocuk değildim ve yetimdim...

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Karınca Bedduası

Kıymetli Dostlarım

İtiraf