Çocuk olmak istedim bugün.
Hani çocuklar
annelerinin şefkatini görmek için kirletirler üzerini ve temizletirler o kuş
tüyü yumuşak, saba rüzgârından daha kucaklayıcı anne kalbine sığınarak. Sonra
küser gider tam yemeğin ortasında görmek ister ki annesi ilgileniyor mu, ona
yakınlığını gösteriyor mu? Koşar yağmurun altında, ıslanmak için değildir; şefkat
şemsiyesinin altına gireyim diye.
Üzerini açar
uyurken ki annem öpsün ve örtsün diye. Soğukta sıkı sıkıya üzeri giyinik olduğu
halde üşüyorum der, donduğunu söyler hatta öyle ki ellerinde eldiven
parmaklarını üfler; annem sarsın nazik bedenimi ve ellerinden şefkat eli tutsun
diye...
Bugün çocuk
olmak istedim:
Yağmurda
yürüdüm, sonra kendi kendime üşüdüğümü söyledim, bir dükkânın önünden geçerken
vitrine, raflara bakıp bir şeyler almak istedim, üzerimi kirlettim, küstüm,
yemek yemedim, üzerimi açtım attım yorganı battaniyeyi, ellerimi üfledim, ama
gelen yoktu, saran, soran, kucaklayan, bir buse konduran, şefkat elini uzatan
yoktu. Yoktu işte ağladığım halde gönül mendilini uzatan, teskin eden, teselli
eden, beni benden alıp uzaklarda gezdiren.
Anladım ki
çocuk değildim ve yetimdim...
Yorumlar